czy narcyz wie że jest narcyzem

Narcyz nie jest w stanie zrozumieć, że inni mogą mieć równie dużo do powiedzenia, co on sam. Takiej osobie trudno jest przyjąć do wiadomości, że ktoś może go poprawiać, krytykować, a nawet odrzucać. 6. Wszędzie idioci. Wg narcyza całe życie musi stykać się z durniami, którzy nie osiągną w życiu tyle, co on. Źródło: Quiz: Is He A Narcissist? Ten internetowy quiz napisany codziennie przez vixen pomoże tym, którzy mają partnera płci męskiej, dowiedzieć się, czy jest on w ich związku narcyzem. Weź to i uzyskaj odpowiedź raz na zawsze. To zajmie tylko kilka minut! 4. Czy kiedykolwiek będę od ciebie wolny? Czy kiedykolwiek będę od Przede wszystkim w sytuacji, gdy partnerka jest pewna, że narcyz jest narcyzem, czyli zostaje on zdemaskowany. Można powiedzieć, że jasne określenie toksycznych zachowań, czy obnażenie mechanizmów działania narcyza sprawiają, że ten traci swoją kartę przetargową, dlatego nie wraca. Gwałciciel z Zielonej Góry to psychopata. Ale też narcyz. Nie chodzi mu o zaspokojenie seksualnego głodu, tylko o siłę, dominację nad kobietami. Bardziej podnieca go igranie na nosie Nie każdy narcyz stosuje przemoc fizyczną i choć nie chcę się wdawać w spory, co jest gorsze, przemoc fizyczna, czy emocjonalna, trzeba pamiętać, że nie każdą przemoc da się udowodnić. Szukając informacji i różnorodnych odpowiedzi, przeczytałam i przetłumaczyłam na ten temat w sumie chyba już setki artykułów i książek. Frau Sucht Mann In Der Schweiz. Narcyz Narcyz - W mitologii greckiej syn boga rzeki Kefisos i nimfy Liriope. Piękny młodzieniec wzgardził miłością nimfy Echo, za co został przez Afrodytę ukarany nie dającą się spełnić miłością do samego siebie. Gdy Narcyz pił wodę ze źródła, zobaczył tam własne odbicie i zakochał się w nim. Umarł z tęsknoty za nieosiągalnym przedmiotem swojej miłości, po śmierci został zamieniony w kwiat o zimnej, obojętnej urodzie, nazwany jego imieniem. Stał się on później atrybutem boga podziemi Hade-sa. Narcyz - symbol próżności, miłości samego siebie (zwłaszcza własnej uro¬dy), skłonności do zamykania się w so¬bie; kapryśność, introwersja. Narcyzm - termin użyty po raz pierwszy w 1899 r. przez S. Freuda w jego psychoanalizie, oznacza autoerotyzm, stan zakochania w sobie. Później pojęcie rozumiane sze¬rzej - jako odczuwanie silnych uczuć pozytywnych w stosunku do siebie. Mi¬łość samego siebie (narcyzm) powsze¬chnie uznaje się za zjawisko raczej negatywne. Z poglądem tym polemizuje E. Fromm („O sztuce miłości"): ten jest wspaniałym i prawym człowiekiem, kto kochając siebie, w ten sam sposób kocha wszystkich. L Krasicki „Żonamodna" -Bohaterka satyry nie ma imienia i nazwiska, jest więc symbolem oświeceniowej modni-si, kobiety próżnej, w bezmyślny sposób goniącej za modą. Jej główną troską są coraz to nowe suknie, powozy, zawsze odpowiednia oprawa dla własnej osoby. Nie dba o ? męża, nie liczy się z nim, pogardza służbą, którą traktuje przed¬miotowo. Chce być zawsze ośrodkiem zainteresowania. Niemcewicz „Powrót posła" - Po¬dobną do żony modnej postacią jest Starościna: skupiona na sobie, swoich dolegliwościach (głowa mi źle robiła przez noc całą jestem w strasznej feb-lesie). Starosta wie, że żona ma głowę nabitą dymem romansowym, toteż każde z nich ma swój odrębny świat. Ona ciągle buja w obłokach, wielką przyjem¬ność sprawia jej absorbowanie swoją osobą całego otoczenia. Inni ludzie (mąż, pasierbica, znajomi) interesują ją o tyle, o ile może się w nich „przeglądać jak w lustrze" i potwierdzać swoją war¬tość. F. Schiller „Rękawiczka" - Elemen¬tów narcystycznej postawy można się dopatrzeć w bohaterce ballady -Marcie, której ciągle nie dość hołdów i która - aby zaspokoić miłość własną - wy¬stawia na śmiertelnie niebezpieczną próbę rycerza Emroda (trudno się dzi¬wić, że rzucił rękawiczkę i odszedł). J. Słowacki „Fantazy" - 1) Hrabia Fantazjusz ma wiele cech narcystycz¬nych (por. Hrabia z „Pana Tadeusza" oraz Zygmunt Korczyński z „Nad Nie¬mnem"). Fantazy jest bardzo bogaty, toteż może sobie pozwolić na wiele kaprysów (właśnie fantazji), jak np. częste przebywanie za granicą, lubowa¬nie się w najnowszej modzie. Podczas rozmowy z Rzecznickim porównuje sie¬bie do Adonisa, któremu żadna kobieta nie powinna się oprzeć. Skupiony jest na sobie, życie to dla niego kolejne wy¬zwania (wygrana w karty, zdobycie Dianny), w których wyniku ciągle po¬twierdza swoją wartość. 2) Jego kobie¬cym odpowiednikiem jest hrabina Idalia - kobieta bogata, próżna, którą bawią wszelkie skomplikowane romanse, in¬trygi, jako że wnoszą w życie element niespodzianki, dreszczyk emocji (scha¬dzka z Fantazy m w cmentarnej kaplicy). Chce wyglądać pięknie, zachwycać wszystkich, z życia brać tylko same przyjemności. A. Mickiewicz „Pan Tadeusz" - 1)Porównywalna z Idalia jest Telimena, kobieta piękna, choć już nie najmłodsza, przywiązująca ogromną wagę do wyglądu zewnętrznego, pragnąca zwracać na siebie uwagę, absorbować towarzyst¬wo swoją osobą. Strojnisia, kokietka poszukująca męża, lubująca się w gór¬nolotnych rozmowach o sztuce, pięknie obcych krajobrazów. 2) Zbliżone upo¬dobania ma Hrabia, którego swojskość Soplicowa nudzi i razi. Nie interesują go sprawy kraju (walka, poświęcenie), po¬nieważ jest typem pięknoducha, który pragnie przejść przez życie, dostrzega¬jąc tylko to, co wykwintne i doskonałe lub dostarczające emocjonujących wra¬żeń. H. Balzac „Ojciec Goriot" - Obie córki Goriota (Anastazja i Delfina) odznacza¬ją się cechami narcystycznymi. Obie nastawione są na czerpanie z życia przyjemności: poczynając od stosowne¬go małżeństwa, przez wygląd zewnętrz¬ny (ciągle nowe kreacje), który zapewni im akceptację w salonach i dobrą pozy¬cję towarzyską, aż do pragnienia posia¬dania kochanka, co składa się na pełen obraz kobiety z wyższych sfer. Obie córki nie zwracają uwagi na ból, jaki sprawiają ojcu (wyciskają go jak cyt¬rynę), żadna też nie zjawi się w momen-cie jego śmierci (nie mają czasu, nie wypada) ani na pogrzebie. Kiedy Ras-tignac zawiadamia Delfinę o ciężkim stanie jej ojca, ta martwi się tylko o to, żeby nie płakać, bo na balu będzie miała zaczerwienione oczy. B. Prus „Lalka" - Izabela Łęcka wy¬chowana w zbytku i luksusie, lubi ota¬czać się kosztownymi rzeczami, na co dzień obcować z pięknem (w jej pokoju znajduje się popiersie Apollina). Kobie¬ta bardzo urodziwa, choć chłodna i wy-rachowana, niezdolna kochać nikogo poza samą sobą. Gdy Wokulski zatrosz¬czył się serdecznie o Łęckiego, ten powiedział: Belcia tego nie potrafi. Po¬trafi natomiast brylować w towarzystwie, błyszczeć w czasie kwest wiel-kanocnych. E. Orzeszkowa „Nad Niemnem" - 1) Niezwykle kapryśna, egoistyczna i pró¬żna jest Emilia Korczyńska. Skupia się wyłącznie na swoich dolegliwościach, lekturach (romanse), kosztownych dro-biazgach (perfumy). Nie bierze pod uwagę trudności, z którymi zmaga się jej mąż (kontrybucja, konflikt z Bohatyro-wiczami), drażni ją, że Benedykt mówi o gospodarstwie i dzieciach. Aby za¬spokoić egoistyczne kaprysy żony, Be-nedykt (będąc przecież w trudnej sytua¬cji finansowej) musi wyasygnować na to pieniądze. 2) Zygmunt Korczyński, wy-chowany przez matkę na światowca i artystę, w gruncie rzeczy jest krań¬cowym egoistą: nie liczy się z uczuciami innych (zerwanie romansu z Justyną), pogardza ludźmi, kpi z tych, którzy poświęcili się dla ojczyzny (o własnym ojcu mówi: mój ojciec byl do najwyż¬szego stopnia szkodliwym szaleńcem). On sam pragnie w życiu tylko brać. H. Sienkiewicz „Quo vadis" - 1) Nar¬cystycznym typem jest Petroniusz, rzym¬ski arbiter elegancji, hedonista, syba-ryta, człowiek, który chciał zarówno pięknie żyć, jak też pięknie umrzeć. W swoim pałacu stworzył własny świat, pełen pięknych i kosztownych przed¬miotów, dokąd zapraszał ludzi, których chciał gościć, bo przebywanie z nimi sprawiało mu przyjemność. Jego uko¬chana niewolnica - Eunice -jest piękną kobietą, toteż w jej zakochanych oczach Petroniusz-Narcyz przegląda się z roz¬koszą. 2) Osobowością narcystyczną jest też sam Neron, który nigdy nie ma dość pochwał na temat swojej kiepskiej twórczości. Patrz: kat. 3) Podobnie jego okrutna żona, Poppea, kąpiąca się w oś¬lim mleku, przyzwyczajona do tego, że zawsze osiąga to, co chce. G. Flaubert „Pani Bovary" - Żona prowincjonalnego lekarza, Emma, jest zmęczona monotonną codziennością. Chce być bogata, modnie ubrana, uwiel¬biana, podziwiana. Ponieważ niewysoka pensja Karola nie może jej zapewnić odpowiedniej pozycji w towarzystwie, nie wystarcza też pieniędzy na zaspoko¬jenie kolejnych kaprysów (drogi papier listowy, książki, suknie), Emma zamyka się w kręgu swoich chorób, które mają podłoże psychiczne: nie zaspokojona potrzeba znajdowania się w centrum uwąjgi, wiecznej adoracji, otaczania się zbytkiem. Drażni ją mąż, przeszkadza dziecko. Marzy o wielkim (jak w powie¬ściach) romansie, żeby kochanek nosił ją na rękach i umierał z miłości do niej. K. Przerwa-Tetmajer , Ja, kiedy usta" -Dla podmiotu lirycznego miłość jest jedynie środkiem na zapomnienie o bólu świata i cierpieniu. Za prag¬nieniem rozkoszy zmysłowych kryje się chęć ucieczki od rzeczywistości. Lirycz¬ne , ja" wiersza zdaje sobie sprawę, że zapomnienie może być tylko chwilowe. Tu sfera doznań erotycznych, która po¬winna stanowić źródło pozytywnych wrażeń, okazuje się lekarstwem złud¬nym - dostarcza kolejnego rozczarowa¬nia. Podmiot liryczny wiersza ani przez chwilę nie bierze pod uwagę doznań partnerki (ja, kiedy usta ku twym ustom chylę (...), chcę, by myśl ma omdlała na chwilę, chcę czuć najwyższą rozkosz zapomnienia). K. Przerwa-Tetmajer „Lubię, kiedy kobieta" - Wiersz jest poetyckim opi¬sem zbliżenia erotycznego, w którym mężczyzna (liryczne „ja") jest tylko obserwatorem, nie angażującym się emocjonalnie. Jego postawa wprowadza do tego intymnego przecież faktu wiele chłodu uczuciowego. Kobieta nie jest tu równoprawnym partnerem, staje się jedynie narzędziem zapomnienia, umoż¬liwia chwilowe oderwanie od rzeczywi¬stości. O. Wilde „Portret Doriana Graya" -Na pół alegoryczna powieść inspirowa¬na wątkami satanistycznymi i motywem faustycznym, jest opowieścią o człowie¬ku, który, chcąc zachować wieczną mło¬dość i pozostać niezmiennie piękny, staje się po prostu zły (dla Wilde' anie do pogodzenia była sztuka i piękno z mora¬lnością). W powieści niszczeje i starzeje się postać na obrazie, żywy Gray korzy¬sta z uciech życia, szokując wszystkich kolejnymi skandalami, głównie jednak tym, że mimo wewnętrznej pustki i amo-ralności zewnętrznie pozostaje idealnie piękny i czysty. W okresie modernizmu właśnie narcyz stał się symbolem skraj¬nego estetyzmu, kultu sztuki, czystego piękna. J. Iwaszkiewicz „Erotyk" (Więc pla¬miąc mojej psyche) - Podmiot liryczny wiersza nie przeżywa miłości, ale ją kreuje, nie skupia się na bogactwie doznań, ale na wysiłku poszukiwania niezwykłych porównań w dziedzinie sztuki i kultury, aby móc mówić o swych przeżyciach. Utwór nie jest świadect¬wem głębokiego uczucia, a jedynie po¬pisem erudycji i koneserstwa lirycznego „ja", któremu większą przyjemność sprawia obcowanie ze sztuką (barok, gotyk, obrazy van Dycka) niż pełne przeżywanie miłości (dostrzeganie part-nerki). M. Kuncewiczowa „Cudzoziemka" - Róża Żabczyńska byłaby doskonałą pa¬cjentką doktora Freuda. Dwa przykre przeżycia z młodości (zawiedziona mi-łość i nie zrealizowana kariera skrzypa¬czki) sprawiły, że zamknęła się w swoim świecie (marzeń o Michale i po mist-rzowsku zagranym koncercie D-dur Brahmsa). Ta egoistka i złośnica jest w gruncie rzeczy kobietą marzącą o dos¬konałości, pięknie i harmonii. Często w jej wspomnieniach powraca motyw przeglądania się w lustrze po to, aby mogła potwierdzić słowa Michała: die wunderschone Nase. S. Undset „Krystyna, córka Lavran- sa" - Tytułowa bohaterka poślubiła Narcyza, Erlend nie jest bowiem stwo¬rzony do codziennego życia, nużą go obowiązki, rozczarowuje go Krystyna, która z pięknej i ponętnej dziewczyny stała się gospodynią i matką, toteż ucie-ka na wojnę. To Krystynie przybywa siwych włosów i zmarszczek, on zaś jest ciągle młody, atrakcyjny, przystojny. Niekłamaną przyjemność sprawia mu adoracja innych kobiet. Fitzgerald „Wielki Gatsby" - Da- isy jest kobietą piękną, toteż podoba się wielu mężczyznom, także Gatsby'emu. Nie jest jednak zdolna do prawdziwej miłości, wystarcza jej podziw otoczenia, zachwyt nad jej urodą, uwielbienie, ado¬racja. Jest płytka, zimna i pusta. Córecz¬kę traktuje jak maskotkę. Daisy łatwo zaimponować: wystarczą ekskluzywne przyjęcia, drogie samochody, kosztow¬ne prezenty. Upewnia ją to, że jest piękna i pożądana. H. Barrie „Piotruś Pan" - Bohater jest symbolem człowieka, który nie chce wejść w świat pełen problemów, na¬kazów, zakazów - w dorosłość. Piotruś najlepiej czuje się wśród elfów i ptaków, gdzie wiedzie życie beztroskie i ciekawe (muzyka, zabawy, tańce). Do życia pod¬chodzi egoistycznie: do matki ma pre¬tensję, że nie czeka ciągle na niego i wstawiła w okno kraty. Jest uosobie¬niem ludzkich marzeń o byciu wiecznie pięknym, młodym, podziwianym. A. de Saint-Exupery „Maty Książę" - Narcystyczna w utworze jest róża, która żąda od Małego Księcia nie koń¬czących się hołdów i ciągłych zachwy¬tów nad sobą. Jest kapryśna, zmienna, ale też delikatna, krucha, bezradna. Za¬patrzona w siebie, nie dostrzega, ile kłopotu sprawia swoją osobą. Kiedy Mały Książę opuszcza planetę B-612, róża martwi się nie o niego, ale o to, że zostaje sama. K. Dłakowiczówna „Narcyz i fiołek" * Wiersz przypomina bajkę, w której zarozumiały i pewny swego uroku nar¬cyz dostaje po nosie: piękna różano- *złota Psyche nie robi bowiem żadnej różnicy między przyziemnym fiołkiem i świetlistym narcyzem: i było jej jed-nako - dlaczego kielichy kwiatów pach¬niały slodko: ze skromności czy też z pychy. E. Kieffer „Żeby cię lepiej zjeść" - Se¬bastian to typ dwudziestowiecznego Na¬rcyza, który najlepiej czuje się, prowa¬dząc rozmowy ze sobą (wtedy bowiem rozmówca go nie nudzi, nie wydaje mu się płytki i głupi). Sebastian w gruncie rzeczy kocha tylko Cecylię (wytwór jego wyobraźni, nieosiągalny przedmiot miłości). Nawet między jego samobójst¬wem a śmiercią Narcyza istnieje podo¬bieństwo - niemożność osiągnięcia ide¬ału. * „Lustereczko, lustereezko powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy na świecie?" (Bracia Grimmowie) * Kto sam sobie się nie podoba, często drugim też się nie podoba. (przysłowie arabskie) * „Każdy z nas jest z natury Narcyzem, a każda namiętność jest tylko miłością własna osłodzoną właściwymi epitetami". (J. Glanville) * „Naprawdę kocha się tylko raz. Ale za to całe życie, do samej śmierci, i tylko siebie". (J. Deval) * „Ludzie są jak kwiaty -cztery miliardy Narcyzów". (U. Zybura) Jestem w małżeństwie z typowym narcyzem. Manipuluje mną, znęca się psychicznie... wplątuje w to dzieci. Kilkakrotnie próbowałam to zakończyć. Niestety nieskutecznie. Mieszkamy za granicą. Nie jest łatwo dla mnie zmienić mieszkanie, zresztą zapewne szybko by mnie znalazł i starał się zrobić awanturę, w konsekwencji której zapewne bym wróciła. Myślałam nawet, żeby mu powiedzieć, że wrócimy do kraju, ale żeby on jechał pierwszy miesiąc wcześniej, żeby przygotować wszystko, jednak on o tym nie chce słyszeć. Próbowałam kilku sposobów zakończenia tego związku - bezskutecznie. Proszę mi doradzić, jak zakończyć związek z narcyzem, tak żeby on w końcu to zrozumiał... Musisz zacząć terapię dla ofiar przemocy. Narcyzm to druga strona psychopatii. Potrzebna Ci pomoc. Nie trać czasu na korespondencję, bo potrzebujesz psychoterapii. Pamiętaj, że odpowiedź naszego eksperta ma charakter informacyjny i nie zastąpi wizyty u lekarza. Inne porady tego eksperta Narcyz to, najogólniej rzecz ujmując, osoba zapatrzona w siebie i przekonana o swojej wyjątkowości i wyższości nad innymi. Choć cechy narcyza ma w sobie w jakimś stopniu chyba każdy z nas, to nie u każdego rozwija się to do postaci zaburzenia. Narcyzm (a dokładnej: osobowość narcystyczna) jest bowiem zaburzeniem osobowości. Na czym dokładnie polega? Jak rozpoznać narcyza? W jaki sposób leczy się narcyzm? Narcyz: co to za osoba? Każdy z nas prawdopodobnie zna przynajmniej jedną taką osobę, która sprawia wrażenie: najpiękniejszej; najmądrzejszej; znającej się na wszystkim; robiącej wszystko najlepiej; najbardziej obeznanej w każdej kwestii. W dodatku taki człowiek patrzy na innych z wyższością, odnosi się do nich z pewną pogardą i ironią, interesuje go tylko on i jego potrzeby, zaś innych lekceważy. Takie cechy i zachowanie mogą świadczyć o tym, że mamy do czynienia właśnie z narcyzem. Jak rozpoznać narcyza? Narcyz jest egocentrykiem i skupia się na sobie: swoich odczuciach i potrzebach, przy czym uważa, że pochwały i uznanie po prostu mu się należą – ponieważ nie ma osoby, która byłaby w stanie go w czymkolwiek prześcignąć. Narcyzi są więc postrzegani jako przemądrzali egoiści, przez co mają raczej niewielu znajomych i przyjaciół. Charakterystyczne dla narcyza jest również to, że rzadko kiedy zdradza cechy swojego zaburzenia od razu. Zwykle stopniowo pozwala sobie na coraz więcej dopiero przy bliższym poznaniu. Postawa narcystyczna jest przeważnie tępiona przez otoczenie, jednak zapatrzony w siebie narcyz nic sobie z tego nie robi, uważając, że ci, którzy zwracają mu uwagę, nie są godni oceniania go. W rezultacie narcyz bardzo często jest osobą dość samotną. Odrzucenie – jak sobie z nim poradzić? Podpowiadamy jak szybko pogodzić się z odrzuceniem przez chłopaka >>> Badania z dziedziny neuropsychiatrii dowiodły jednak, że owo lekceważące traktowanie innych wynika nie ze złośliwości czy celowego działania, a z powodu odmiennej budowy mózgu narcyza. Wskutek tego nie rozwija się u niego empatia. W istocie więc narcyz jest osobą nieszczęśliwą, jednak nie złośliwą. W swoim mniemaniu zachowuje się zupełnie normalnie, a uwagi innych odnośnie swojego zachowania traktuje jak spisek. Co jeszcze warto wiedzieć o narcyzie? Skąd w ogóle wzięło się określenie „narcyz” na zapatrzoną w siebie osobę? Geneza sięga mitologii. Według jednego z mitów Narcyz zakochał się we własnym odbiciu w lustrze. Gdy jednak dotarło do niego, że obdarzył uczuciem kogoś, kto nie istnieje, umarł z żalu. Ten schemat dość dobrze obrazuje także współczesnych narcyzów: zakochanych w sobie i uważających, że nikt nie jest w stanie im dorównać pod żadnym względem, ponieważ są idealni – a ideału nie da się przecież w żaden sposób prześcignąć. Narcyzi oceniają również innych ludzi i wydarzenia w systemie „zero-jedynkowym”: coś jest dobre albo złe, białe lub czarne, pozytywne lub negatywne. Dla narcyzów nie ma odcieni szarości. Czego się boi narcyz? Narcyzi są skupieni na sobie pod każdym względem. Choć są przekonani o własnym pięknie i nieomylności, jednocześnie potrzebują nieustannego utwierdzania ich w tym i pochwał. Gdy tego nie dostają, dopominają się o to. Jeśli to również nie przyniesie efektu, czują się bardzo źle. Z euforii mogą popaść niemal natychmiast w rozpacz, a nawet stany depresyjne. Narcyz chce zawsze być na pierwszym miejscu, być uwielbiany i doceniany. Drugie miejsce na podium nie mieści się w głowie – najlepsi przecież zawsze zajmują pierwsze miejsce. Zobacz także: Przyczyny cech narcystycznych Życie z narcyzem jest bardzo trudne – zarówno dla niego samego, jak i otoczenia. On – ciągle nienasycony, pragnący pochwał, doceniania, wyróżnień. Otoczenie – zmęczone nieustannymi przechwałkami, opowiadaniem o tym, jakie wzniosłe cele, niedostępne dla innych, zrealizuje. Jak wspomnieliśmy – narcyzm to zaburzenie osobowości. Z czego wynika? Psychologowie mają na ten temat kilka teorii. Zakładają, że narcyzm może wynikać z czynników: genetycznych; środowiskowych; wychowawczych. Zaburzenia narcystyczne wynikające z przyczyn genetycznych są najprawdopodobniej dziedziczne. Przyczyną wykształcania się cech narcystycznych może być również wpływ środowiska. Jeśli dziecko dorastało w otoczeniu osób, które przejawiały takie zachowania, może uznać je za właściwe wzorce i powielać zupełnie nieświadomie. Ważnym czynnikiem mogącym prowadzić do wykształcenia się narcystycznych cech jest również wychowanie. W narcyzm popadają często te osoby, które w dzieciństwie były niedoceniane, krytykowane i nadmiernie kontrolowane przez rodziców. Przez to czuły się mniej wartościowe, musiały prosić się o uwagę, dobre słowo czy pochwałę. Można przyjąć, że w takim przypadku narcyzm może być tarczą ochronną przed „powtórką z rozrywki”. Narcyz więc może być wbrew pozorom osobą zupełnie inną, niż wskazuje na to jego zachowanie: nieśmiałą, zagubioną, z niskim poczuciem własnej wartości, pragnącą uznania i dowartościowania. Sugardating – sponsoring czy nowa forma związku? >>> Do narcyzmu może jednak przyczynić się również nadmierne chwalenie dziecka za nawet najmniejsze dokonania. Dorasta ono wówczas w poczuciu bycia doskonałym i prześcigającym rówieśników pod każdym względem. Jak rozmawiać z narcyzem? Rozmowa i relacja z narcyzem jest trudna i wymagająca. Nieustanne przechwałki, uzupełnione lekceważeniem ludzi najczęściej zrażają innych i prowadzą do tego, że odsuwają się oni od narcyza. W wielu sytuacjach nie da się jednak takiego kontaktu unikać – narcyzem może być członek rodziny, współpracownik lub partner. Co robić w takim przypadku i jak postępować z narcyzem? Zwracanie uwagi, próba „ściągania na ziemię” i uświadamiania narcyzowi, że jego zachowanie jest, delikatnie mówiąc, niewłaściwe, nie przyniesie żadnego efektu. Narcyz jest głuchy na uwagi i próby przetłumaczenia mu, że postępuje co najmniej źle, są przez niego odbierane jako atak, a wręcz spisek. Można oczywiście próbować z nim rozmawiać i mówić o swoich odczuciach, jednak zdaje to egzamin tylko w niewielu przypadkach. Jak żyć z narcyzem? Narcyza można próbować skłonić do refleksji albo się od niego odsunąć. Na tyle, na ile to możliwe, można po prostu również próbować ignorować jego przechwałki. Jedynym rozwiązaniem, które może uzdrowić relacje z taką osobą, jest psychoterapia. W przypadku narcyzów podjęcie decyzji o skorzystaniu z pomocy jest jednak bardzo trudne – nie widzą przecież żadnego problemu, więc dlaczego to właśnie oni mieliby coś ze sobą zrobić, a nie inni? Czy narcyz potrafi kochać? Życie w związku z narcyzem jest bardzo trudne. W takiej relacji jego partner w zasadzie nigdy nie znajduje się w centrum uwagi, a narcyz jest tą stroną, która chce tylko brać, a nie dawać. Sam nie okazuje większego zainteresowania, jednocześnie oczekując go od drugiej strony w niemal nielimitowanej ilości. Partnerzy narcyzów niestety najczęściej nie wytrzymują takiej dysproporcji i odchodzą. Narcyz stale poszukujący uwagi i doceniania może mieć skłonności do „skoków w bok”, aby otrzymać ich jak najwięcej. Znów wychodzi jego przekonanie o tym, że jest tak wyjątkowy, że niedostateczne zainteresowanie ze strony partnera jest jego zaniedbaniem, a narcyzowi należy się o wiele więcej. Może więc wobec takiej sytuacji szukać wrażeń i potwierdzenia swojej wspaniałości u innych osób. Jak narcyz zachowuje się po rozstaniu? Związek z narcyzem jest w zdecydowanej większości przypadków drogą przez mękę i mało kto wytrzymuje presję i wymagania z jego strony. Rozstanie z narcyzem może być jednak równie pełne „przygód” i niemiłych niespodzianek –szczególnie, jeśli to on jest stroną porzuconą. Narcyzi, zapatrzeni w siebie, swoje potrzeby i przekonani i wyjątkowości, nie są skłonni do refleksji, a tym bardziej do wybaczania. Mają silne skłonności do planowania przyszłości swoim partnerom, ingerowania w ich plany i sposób postępowania, a także do narzucania swojej woli. Każde wyłamanie z tego schematu może (i zapewne będzie) skutkować jego złością, frustracją, a nawet chęcią zemsty. Narcyzi zwykle nie pozwalają partnerowi odejść i zrobią wiele, by go przy sobie zatrzymać. Mogą w tym celu posuwać się do gróźb i szantażu, częsta jest również próba podcięcia skrzydeł i uderzenia w czułe punkty partnera. Narcyz jeszcze długo po rozstaniu lub nawet zwykłej kłótni może wracać do tej sytuacji i próbować wybielić siebie, wmawiając ci winę, niewdzięczność i bycie taką samą, jak wszystkie inne. Narcyzi są niedojrzali emocjonalnie. Niewykluczone, że niektórzy potrafią obdarzyć partnerkę szczerym uczuciem, jednak finalnie wszystko i tak będzie się sprowadzało do zaspokajania swoich potrzeb jej rękami. Relacja uczuciowa z narcyzem jest niebezpieczna o tyle, że nawet przez długi czas może on nie zdradzać tych cech. W miarę, jak relacja się zacieśnia, narcyz oplata swoją partnerkę coraz ciaśniej w taki sposób, że ofiara najczęściej w ogóle nie jest tego świadoma. W pewnym momencie jednak dociera do niej, w jakiej roli została postawiona. Wszelkie próby wyjścia z niej kończą się frustracją i złością narcyza, który będzie się chwytać różnych metod, byle tylko udowodnić swoją rację i postawić na swoim. "To ja Narcyz się nazywam…" – śpiewała Ania Wyszkoni w popularnym utworze zespołu łzy. I nie do końca miała rację. Okazuje się, że narcyz potrafi powiedzieć: przepraszam, ale tylko, gdy mu się to opłaca. Choć każdy narcyz jest inny i ma swoje ulubione sposoby na zakrzywianie rzeczywistości, większość z nich kłamie tymi samymi słowami. Wszystkie kłamstwa narcyza Narcyz kłamie często, nie ma innego wyjścia. Bez kłamstw zagrożone jest przede wszystkim jego poczucie własnej wartości. Osoby narcystyczne bardzo często muszą rekompensować sobie straty doznane w dzieciństwie. Według badań, wielu narcyzów jest ofiarami traumatycznych przeżyć lub toksycznych relacji. Na co dzień żyją z poczuciem pustki, którą zapewniają fałszywym idealizowaniem swojej osoby. Wmawianie światu, ale przede wszystkim sobie, że narcyz jest uosobieniem ideału, to podstawa jego egzystencji i największe kłamstwo narcyza. Czym narcyz zaklina jeszcze rzeczywistość i jakie kłamstwa stosuje, żeby coś osiągnąć? Wszystkie kłamstwa narcyza opisał profesor Preston Ni, ekspert w zakresie komunikacji międzyludzkiej, uwzględniającej konkretne typy osobowości. Jestem świetny! Narcyz nigdy nie powie inaczej. Szczególnie gdy mamy do czynienia z narcyzmem patologicznym. Swój obraz narcyz buduje na wyolbrzymionym i sztucznie zbudowanym poczuciu własnej wartości. Im głośniej zapewnia o własnej wyjątkowości, tym mniej pewny siebie jest naprawę. Rozbuchane ego, to jego znak rozpoznawczy. Przechwałki i wieczne popisywanie się zdradzają największą słabość narcyza – niezdolność bycia zwykłym i autentycznym, szczerym człowiekiem. Narcyz nie jest zdolny do samokrytyki, a co za tym idzie nauki na błędach i budowaniu szczerych i zdrowych relacji z drugim człowiekiem. Większość osób, które na co dzień funkcjonują w jakiejkolwiek bliższej relacji z narcyzem, mówi, że ich zewnętrzna prezentacja ma niewiele wspólnego z tym, kim naprawdę są. Dalsza część pod wideo. Jestem lepszy od ciebie. Lepszy od każdego Innego świata narcyz nie zna i nie akceptuje. I wbrew pozorom to kłamstwo może narcyzowi przysporzyć sporo trudności. Nie łatwo bowiem być zawsze lepszym od każdego. Wiąże się to z wieczną grą i brakiem przestrzeni na minimalne okazanie słabości. Według specjalistów z Kliniki Mayo, ludzie o osobowości narcystycznej przedstawiają dwie główne cechy: głębokie przekonanie o byciu lepszym od innych oraz oczekiwanie, że inni uznają narcyza za lepszego, niż jest naprawdę. W codziennych kontaktach narcyzi czerpią największą satysfakcję z przypominania i udowadniania innym swojej wyższości. To ich paliwo. Wręcz boskie mniemanie o sobie, doskonale wpisuje się w filary egzystencji narcyza: to jego potrzeby są najważniejsze i powinny być bezwzględnie zaspokajane. Cała reszta się nie liczy. Narcyzi charakteryzują się wyjątkową łatwością w krytykowaniu i osądzaniu innych, sarkazmem i nietolerancją gorszych od siebie. Obiecuję ci, że… A obiecywać narcyzi potrafią jak nikt inny. Wszystko, by tylko osiągnąć swój cel. Nieważne, że każda obietnica jest kłamstwem i nigdy, nawet przez chwilę, nie miała zostać dotrzymana. Obietnica kupuje czas i inne korzyści. A rozliczanie z nich jest dość trudne i wręcz dostarcza pola do kolejnych manipulacji i nadużyć. Istnieją badania łączące osobowość narcystyczną z niewiernością, niesłownością i zawodnością na wielu płaszczyznach życia prywatnego i zawodowego. O nic się nie martw Ponieważ narcyzi nie dbają o granice i zasady, nie mają problemu z ich łamaniem. Częściej od innych łamią prawo. Cechuje ich nieznośna lekkość bytu i konsekwentne bagatelizowanie problemów. Narcyzi są dumni ze swoich umiejętności manipulacji i namawiania innych do zgodny na jawne naruszanie ich zasad i systemu wartości. To dla nich bezcenne trofea. Narcyz nie przejmuje się konsekwencjami, skoro nigdy nie bierze za nie odpowiedzialności. Proste prawda? To nie moja wina Narcyz nigdy nie jest winny, niczemu. W jego świecie nie istnieje przyznanie się do błędu, jest za to cały magazyn pełen po brzegi wymówek i racjonalizacji. Narcyzi są mistrzami w przerzucaniu odpowiedzialności na innych. Zwłaszcza za swoje porażki. Kocham cię Narcyz kocha i jest to uczucie wyjątkowo gorące. Jednak kocha tylko siebie. Jego miłość, a raczej jej deklaracje, mają osiągnąć konkretną korzyść. „Kocham cię” w ustach narcyza oznacza „potrzebuję cię”. Jak to możliwe, że ludzie dają się nabrać na ich miłosne deklaracje? To nic trudnego, narcyz potrafi być bardzo czarujący, charyzmatyczny i romantyczny. Potrafi uwodzić i jest w tym bardzo skuteczny. Narcyzi chętnie korzystają z techniki nazywanej bombardowaniem miłością. Intensywne okazywanie miłości, zasypywanie prezentami i wyznaniami miłości, pomagają mu szybko osiągnąć cel – uwiązać i uzależnić od siebie osobę spragnioną uczucia. Miesiąc miodowy z narcyzem szybko dobiega końca, pozostaje jednak doskonałym elementem podtrzymującym nawet bardzo toksyczną relację. Jesteś moim rozczarowaniem Wyjątkowo przykre słowa anonimowego narcyza przytoczył w swojej pracy profesor Preston Ni: "Postanowiłem rozwieść się z moją żoną. Po trzech latach małżeństwa, nie spełniła ustalonych przeze mnie kryteriów wydajności. Jestem nią bardzo rozczarowany". Takie słowa nie dziwią specjalistów badających osobowość narcystyczną. Dla narcyza człowiek nie jest wartością, nie jest wspólnikiem, partnerem czy miłością, ma być użyteczny. Spełniać oczekiwania. Narcyz nie żałuje i nie tęskni – on jest zły, że ktoś nie spełniał jego potrzeb tak, jakby tego oczekiwał. Zmienię się W długiej relacji z narcyzem dochodzi w końcu do konfrontacji z rzeczywistością. To moment, kiedy narcyzowi pozostaje tylko broń ostateczna: słowo przepraszam. Kiedy relacja wciąż przynosi korzyści, trzeba próbować utrzymać ją przy życiu. Złudzenie, że narcyz przejrzał na oczy, może być bardzo kuszące i wydawać się wiarygodne, jednak i w tym przypadku, to jedynie słowa bez pokrycia. Według Johnsona (autora studium o typach osobowości), niektórzy narcyzi mogą nawet podjąć psychoterapię. Jednak nie kieruje nimi chęć pracy nad sobą i zmiany, a potrzeba inteligentnego zarządzania kryzysem i próba przekonania drugiej strony o swoich staraniach. Obietnica zmiany, to jeden z elementów dobrze zaplanowanej gry. Jeśli jesteś w relacji z narcyzem, od początku uczestniczysz w pewnym rodzaju gry o z góry ustalonym wyniku. Nie odbieraj sobie szansy na odejście z toksycznej relacji. Bardzo często jedynym wyjściem z sytuacji jest zakończenie lub maksymalne ograniczenie kontaktu. Jeśli nie możesz tego zrobić, spróbuj podjąć terapię, która pomoże ci uniknąć przemocy emocjonalnej, na którą możesz być narażona. Źródła: "Prezydent nie jest w stanie wziąć odpowiedzialności za żaden błąd, pomyłkę lub porażkę. Jego obrona to obwinianie innych i atakowanie (...). Ataki narcystycznej furii mogą być brutalne i destrukcyjne" – ostrzega prof. Lee z Uniwersytetu Yale. Czy ma rację? Czy na podstawie wystąpień publicznych i postów w mediach społecznościowych można ocenić, jaką osobowość ma dany człowiek? Na pytania odpowiada psychoterapeutka. 1. Czym jest narcystyczna furia? Na wiadomość o planach postawienia prezydenta Trumpa w stan oskarżenia zareagowali amerykańscy pracownicy służby zdrowia. Ponad 350 psychiatrów złożyło petycję do Kongresu, w którym podkreślają, że zdrowie psychiczne prezydenta pogarsza się. Jak zaznaczają, ma on osobowość narcystyczną, czyli jest przekonany o swojej wielkości, niezwykłości, super inteligencji i wszechwiedzy, a na każdą krytykę reaguje w sposób nieprzewidywalny. Zobacz film: "Poznasz psychopatę patrząc mu w oczy" Donald Trump jest narcyzem? (GettyImages) Zapytaliśmy psychoterapeutkę, Ninę Turek, na czym polega narcystyczna furia i czy osoby z osobowością narcystyczną są niebezpieczne, jak sugeruje prof. Bandy Lee. Dorota Mielcarek, WP abcZdrowie: Z czym wiąże się osobowość narcystyczna? Psychoterapeutka Nina Turek: Związana jest z wyolbrzymianiem myśli na swój temat. Dochodzi tutaj do paradoksu: narcyz z jednej strony myśli o sobie dobrze, czuje się najlepszy, a przy tym potępia się za wady, które sam posiada. Najważniejsze dla niego jest osiągnięcie sukcesu, a mniej ważna jest empatia i tworzenie związków. Związki? To musi czynić tę osobę nieszczęśliwą. Kiedy nie ma bliskości z innymi ludźmi, to satysfakcja z życia jest niska. Trzeba zrozumieć, że te osoby są uzależnione od osiągania zamierzonych celów i sukcesów. To jest dla nich wartością i do tego dążą. Czasami obsesyjnie. Czym jest narcystyczna furia? W momencie, kiedy narcyz nie otrzyma tego, co chce, frustracja jest nie do powstrzymania. Dochodzi wówczas do wybuchu niekontrolowanej złości i jeszcze większych manipulacji, a nawet przemocy psychicznej. Niezaspokojenie tego, czego się pragnie i myśl, że chce się to osiągnąć, dominują całe życie takiej osoby. Osoby z zaburzeniami narcystycznymi mogą być niebezpieczne? Narcyzm to zespół zaburzeń występujących w spektrum od lekkiej egomanii do patologicznych zachowań graniczących z niebezpieczną socjopatią i psychopatią. Mamy dwa rodzaje narcyzów: gruboskórny, czyli zmagający się z psychopatią i cienkoskórny – wrażliwy na krytykę, czujący upokorzenie. Dwie skrajności. Profesor Lee z Uniwersytetu Yale wydał opinię na temat zdrowia psychicznego Donalda Trumpa bazując na jego tweetach, przemówieniach i wystąpieniach publicznych. Możemy przyjąć, że jest ona trafna? Nie. Nie można wydawać takiej opinii o żadnym człowieku. Można mieć swoje hipotezy, jednak nie powinno się o tym mówić publicznie, szczególnie jeśli osoba, o której się opinię wydaje, nic o tym nie wie. To nieetyczne. Żeby wydać diagnozę, potrzebne są testy i przede wszystkim zgoda zainteresowanego. 2. Narcyz liderem Prof. Lee wydając swoją opinię o narcystycznej osobowości Trumpa, podkreślił, że taki lider jest niebezpieczny. Odmienne zdanie na ten temat miał Sigmund Freud, pisząc o narcyzach: "Szczególnie dobrze nadają się do podtrzymywania innych ludzi, pełnienia funkcji przywódców, wytyczania nowych ścieżek rozwoju kultury i do niszczenia istniejącego stanu rzeczy". Donald Trump - zdrowie psychiczne (East News) Czy zatem jest się czego obawiać? Cechą wspólną dla wszystkich narcyzów jest kreowanie wyidealizowanego i wyolbrzymionego wizerunku siebie, pod którym ukrywają swoje braki. Bądźmy ze sobą szczerzy, kto z nas lubi pokazywać całemu światu swoje wady i braki? Prawdopodobnie nikt. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Rekomendowane przez naszych ekspertów Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy

czy narcyz wie że jest narcyzem